Recensie in Blues Magazine van 31-10-2017.
Ramblin’ Dog – We Will Voodoo You
Format: CD – Digital / Label: Cabardi Studio
Releasedatum: 18 Augustus 2017
Tekst: Anne Kruiter
Deze week zet ik voor Blues Magazine de plaat met de prachtige titel ‘We Will Voodoo You’ aan. Wat ik hoor bevalt me eigenlijk direct al. De akoestische gitaar klinkt vol en in de rauwe stem hoor je alles terug wat je verwacht van een goede Amerikaanse bluesman. Ik moest de bio twee keer doornemen voor ik me besefte dat Ramblin’ Dog toch echt een Nederlandse band is!
Frank Reemers en Joep de Greef (beide zang en gitaar) zijn de backbone van deze band. Samen schreven ze twaalf van de dertien nummers op hun debuut album. Markus Trum vult de band aan op bas. Hans Marijnissen is op het album nog te horen op cajon en percussie maar heeft ondertussen de band moeten verlaten. Spijtig, de ritmesectie swingt namelijk heerlijk op dit album. Dit is ook het publiek op de Dutch Blues Challenge niet ontgaan. De band won de publieksprijs in 2016. Maar is een goede live band ook goed in een studio? Laten we het album eens bekijken.
‘We Will Voodoo You’
De plaat knalt er goed in met Unit 29. Een fingerpicking blues song over een tot dood veroordeelde man. Een thema wat al veel besproken is de blues. Ramblin’ Dog maakt er bijna een feestje van met een fijne uptempo baslijn. Je kunt dan wel op deathrow zitten, het is blijkbaar nog niet te laat om te dansen!
De beide nummers die hierna komen bespreken andere onderwerpen die veel naar voren komen in blues: drank, vrouwen en religie. Met de thematiek zit het dus wel goed op dit album. Booze Is My Friend springt er wel bovenuit. Dit nummer zou niet hebben misstaan als akoestische toevoeging op ‘Riding With The King’. Joep De Greef’s zang klinkt als Clapton met de timing van King. De solo van Frank Reemers is ook zwaar geïnspireerd door Mr Slow Hand. Dit klinkt fantastisch.
Op Faith Is The Answer is het gedaan het met gezuip en gemoord. Op dit nummer laat de band zien dat ze meer in huis hebben dan alleen maar traditionele blues. Met een sterk refrein onderscheiden de heren zich in songwriting. De lijn van uptempo blues wordt rustig doorgetrokken in het meer jazzy It’s A Shame.
Op Bayou Woman en Demons And Devils duiken we het moeras in voor wat slide en swampblues en No Blue Suede Shoes is een enorme flirt met Rock’n’Roll. Deze band is thuis in alle genres Americana. John The Revelator is de enige cover en misstaat absoluut niet. De rauwe stem van De Greef leent zich perfect voor dit nummer. Na het dansbare Ramblin’ Man en Cooter Brown sluit de band af met een live versie van Poor Mister Bluesmen.
Eindoordeel:
Ramblin’ Dog Voodoo’ed me! Deze vier rasartiesten hebben een verschrikkelijk goed album gemaakt. De songs, het geluid en de thematiek zijn on-Nederlands goed en zouden niet misstaan tussen de Amerikaanse blues helden. Dames en heren; ga dit luisteren.
